De laatste dagen behoorden waarschijnlijk tot de meest frustrerende van mijn leven. Het originele plan was om maandag 6 oktober naar het park te vertrekken om  de laatste dagen veldwerk te doen. Hier waren we al niet blij mee, omdat dit betekende dat  ik tussen 15 september en 6 oktober geen veldwerk zou doen, maar we onze reis wel ernstig moesten inkorten. Het leek onwaarschijnlijk dat er werkelijk niets geregeld kon worden in die tijdspanne. Er zou echter een waterkansje zijn dat ik toch al de 4^e of de 5^e zou kunnen vertrekken. Toen ik de 3^e John, de chauffeur, belde om te informeren of we eerder konden vertrekken, bleek het tegenovergestelde waar. De project car was weeral (nog steeds?) kapot. Om dezelfde reden kwam ook mijn vorige veldwerk in het gedrang en is het parkbezoek van de proffen van KU Leuven volledig in het water gevallen. Ons vertrek werd dan maar uitgesteld naar dinsdag 7 oktober. Daardoor moesten we ons zeer strak tijdsschema – dat volledig opgesteld was in functie van de ferrytocht op lake Tana die maar 1 keer per week plaats vindt – aanpassen, maar het was wel nog mogelijk. Al was het natuurlijk niet fijn om weer een dag minder te hebben. Zondagavond kreeg ik opeens een berichtje dat het niet zou lukken tegen dinsdag, maar wellicht wel tegen woensdag of donderdag. Dat zou niet enkel betekenen dat heel onze planning onhaalbaar werd, maar ook gewoon dat het niet eens meer de moeite zou zijn om te gaan reizen. Aangezien rustig de situatie uitleggen en vriendelijk om hun medewerking vragen tot hiertoe nog geen effect had gehad, sprongen we meteen een bajaj (taxi) in om naar het park office, waar Bayisa woont, te gaan. Een halfuurtje later vertrokken we weer met de belofte om woensdag te vertrekken (desnoods met een auto van de universiteit) en een nieuwe afspraak voor de volgende dag. Het feit dat we alles met hand en tand moeten uitleggen omdat hun Engels te beperkt is en je dan nog geen zekerheid hebt dat ze je begrijpen omdat ze hen ook niet verstaat, helpt ook niet echt natuurlijk.

Ondertussen zaten Jeroen en ik ook niet stil. Het zou de zaak een stuk eenvoudiger maken als ik een week later dan oorspronkelijk gepland, samen met Jeroen, terug naar België zou gaan.  Dat was te duur, maar ik zou de vlucht wel nog 2 weken kunnen uitstellen. Helaas zou ik dan mijn visum moeten verlengen en het internet staat vol met verhalen met problemen die mensen daarbij ondervonden hebben. Natuurlijk was het ‘ministry of immigration and nationality’ niet bereikbaar. Ik besloot er nog maar wat over na te denken of ik dat risico moest nemen.

Maandagavond hadden we een afspraak met John en Bayisa. De auto-onderdelen die die dag hadden moeten aankomen waren er nog steeds niet. Er werd besloten dat we dinsdagochtend zouden proberen om via de universiteit een auto te krijgen zodat we woensdag konden vertrekken. Als dit niet zou lukken, zouden we eerst gaan reizen en ik daarna terugkeren naar Arba Minch om mijn laatste dagen veldwerk te doen.

Dinsdagochtend bleek de beslissing al gemaakt te zijn: ik zou moeten terugkomen voor mijn veldwerk. Prima, eens op het appartement aangekomen begonnen we dan maar alles voor te bereiden om woensdag naar Addis te kunnen vertrekken. Net toen ik mijn was gedaan had, kreeg ik telefoon van John. We zouden toch morgen naar het park gaan voor veldwerk,i k moest maar even naar Genaye (andere doctoraatsstudente) gaan voor de details. Genaye wist me te vertellen dat het niet mogelijk zou zijn om aan het einde van mijn reis het veldwerk te doen omdat de auto niet beschikbaar zou zijn, dus zouden we woensdag vertrekken en maar 3 dagen blijven. Dit zou betekenen dat ik dat ik dan nauwelijks genoeg data had. Kwaad en gefrustreerd probeerde ik dan maar een 2-tal uur lang Fassil (degenen die de auto in gebruik zou hebben eind oktober), John, Simon (mijn lokale promotor) en Bayisa teveerfs te bereiken. Toen dit eindelijk lukte, bleek John voor mijn deur te staan. Daar brachten ze het verlossende woord dat mijn veldwerk toch begin november door zou kunnen gaan.

Woensdag moest mijn vlucht verplaatst worden, moesten er nog kopieën van mijn documenten gemaakt worden, een brief van de universiteit voor de verlenging van mijn visum aangevraagd worden, een ticketje voor de bus voor morgenvroeg gekocht en natuurlijk het nodige voedsel voor de 9 uur durende busrit naar Addis Abeba ingeslagen worden. De koffers zijn gemaakt, we zijn klaar om de rest van Ethiopië te ontdekken! We zullen eerst naar Addis gaan, vervolgens Gondar, Debark, de Simien Mountains, de ferry nemen over Lake Tana naar Bahir Dar, Lalibela en tenslotte via Addis terug naar Arba Minch. Vermoedelijk zullen we 27 à 28 oktober terug zijn. Tot dan dus helaas geen nieuwe blog posts!